به گزارش خبرنگار اقتصادي مشرق، ماه ها است كه خودروسازان كشور به محاق رفته و تنها در برخي رپرتاژ آگهي هاي ميليوني شاهد تبليغات اين صنعت به گل نشسته هستيم.

ماه ها است كه نه از وزير صنايع خبري است و نه از مديران عامل خودروسازان بزرگ كشور،ماه ها است كه گويا قرار نيست كسي پاسخگوي اين سوال باشد كه دليل افت 50 درصدي توليد خودرو چيست؟ آن هم صنعتي كه تمام ظرفيت هاي مالي و سياسي كشور براي حمايت از آن بسيج شده اند.

با تمام اين گرفتاري ها، شركاي استراتژيك نيز در همگرايي باور نكردني با نظام سلطه دست خودرو سازان را در پوست گردو گذاشته و يك سالي مي شود كه مديران ارشد صنعت خودرو از سفرهاي خود به بلاد فرنگ دست خالي باز مي گردند و اي كاش نهادي بود تا اعلام كند حجم اين سفرها را، و در اين بين البته كه داستان پژو شنيدني است.


ايران يكي از مهمترين مراكز توليد پژو در دنيا بوده و سال هاي سال در رتبه هاي سه گانه پژو قرار داشته است.ايران سال هاي متمادي است كه براي پژو سرمايه گذاري مي كند و اين درحالي است كه اين خودرو ساز حتي حاضر نيست به اندازه رقيب سنتي خود يعني رنو در ايران سرمايه گذاري كند و بالاخره اين بازار ايران است كه هنوز شاهد خودروها سي ساله و بيست ساله پژو است.

با اين وضعيت و سود هنگفتي كه اين خودرو ساز نمك نشناس غربي از بازار ايران برده، در اوج نياز به قطعات، شاهديم پژو از بازار ايران كنار مي كشد و پژو شايد تنها در ايران است كه با اين اقبال بلند مواجه است.

اما جاي تعجب است در حالي كه مسوولان پژو خواهان خروج از ايران هستند گويا برخي مديران در جاده مخصوص، تمايلي به اين جدايي ندارند. اگر كمي تدبير در كار مديران ارشد صنعت خودرو ايران بود، اين برند ناميمون بايد حداقل در سه سال اخير با بازار ايران خداحافظي مي كرد.

پژو و خودروسازان غربي در يك سال اخير صدمات مالي و اقتصادي فراواني به صنعت كشور وارد كرده اند و سوالي كه وزير صنايع و مديران ايدرو بايد به آن جواب بدهند اين است كه در سال توليد ملي و در شرايط اقتصاد مقاومتي چه اقداماتي براي پاسخ به اين خودروساز متكبر غربي داده اند.